ਕਵਿਤਾ
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਰੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂਸਿਰਫ਼ ਉਹੀ ਤਾਂ ਹੈ
ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹੈ
ਮੁੱਢੋਂ ਸੁਢੋਂ
ਬਾਕੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਸਾਂਝ ਓਪਰੀ ਹੈ
ਦੁਨਿਆਵੀ ਜਹੀ
ਮਤਲਬਾਂ ਨਾਲ ਬੱਝੀ ਹੋਈ
ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਹੈ
ਜੋ ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਸਮਝਦੀ ਹੈ
ਜੋ ਮੇਰਾ ਦੁਖ ਸੁਖ ਫੋਲਦੀ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮੈਨੂੰ ਟੋਲਦੀ ਹੈ
ਚੁਪ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ
ਲੰਮੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਪਾਉਣਾ ਦੀ ਜਾਚ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਭੇਤ ਸਾਂਭਣ ਦਾ ਵਲ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖੀਸਿਆਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਭਾਵੁਕਤਾ ਦਾ ਸਾਗਰ ਤਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵਰਜਦੀ ਹੈ
ਕਿ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖਰਚੀਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ
ਅੱਗੇ ਜਿੰਨਾ ਸਿਆਣਾ ਨਹੀਂ
ਸਿਆਣਪ ਦਾ ਲਬਾਦਾ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਮੇਚੇ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ
ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਜ ਕੱਜ ਰੱਖਦੀ ਹੈ
ਸਿਰਫ਼ ਉਹੋ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਮੁਖੋਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ
ਸਾਹ ਤਾਂ ਕਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ
ਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ
ਬੱਸ ਸਾਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਦਿੰਦੇ
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸਾਹਵੇਂ ਸਿਆਣਪ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਉਸ ਦਾ ਪੱਲਾ ਫੜਦਾ ਹਾਂ
ਉਸ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕ ਲੈਣ ਲਈ ਆਖਦਾ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਲਿਲਕੜੀ ਕੱਢਦਾ ਹਾਂ
ਕਿ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਇਕੱਲੇ ਦੇ ਵੱਸ ਦਾ ਨਹੀਂ
ਹਾਏ ਮੈਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੋਂ ਨਾ ਲਾਹ
ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜਾਣਾ ਹੈ
ਤੇਰੀਂ ਉਂਗਲ ਫੜ ਕੇ
ਜਿੱਥੇ ਚਾਹੇਂ ਲੈ ਜਾਹ
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾ ਜਾਹ।
No comments:
Post a Comment