ਤਿੰਨ
ਟਿਕੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਸਹਿਮ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਹੈ
ਤੇ ਇਸ ਸਹਿਮ ਦੀ ਚਾਦਰ ਨੇ ਢੱਕ ਲਿਆ ਹੈ
ਸਮੇਂ ਦਾ ਵਜੂਦ
ਮੇਰਾ ਕਮਰਾ
ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ
ਕਿੰਨੇ ਸ਼ਬਦ ਸਾਡੇ ਦਰਮਿਆਨ ਉੱਗ ਆਏ ਹਨ
ਸ਼ਬਦ ਕੋਸ਼ਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ
ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਚੋਂ ਤਿਲਕ ਕੇ
ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਤੋਂ ਪਿਘਲ ਕੇ
ਡਰ
ਮੌਤ
ਜੰਗ
ਮੋਰਚੇ
ਟੈਂਕ
ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼
ਬੰਬ
ਫੌਜਾਂ ਦੀਆਂ ਲੰਬੀਆਂ ਲੰਬੀਆਂ ਕਾਨਵਾਈਆਂ
ਬਲੈਕ ਆਊਟ
ਬੱਚੇ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ
ਲੜਾਈ ਕਿੱਥੇ ਹੋਵੇਗੀ
ਬਾਰਡਰ ਤੇ
ਜਿੱਥੇ ਝੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਲਾਮੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ?
ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਨਵੀਂ ਬੀਜੀ ਕਣਕ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲੱਗਾ ਹੈ
ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ
ਬੰਬ ਕਿਵੇਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ
ਬੰਬ ਕਿਵੇਂ ਫੱਟਦੇ ਹਨ
ਕੀ ਸਾਰੇ ਘਰ ਟੁੱਟ ਜਾਣਗੇ?
ਮੇਰੀ ਗੁੱਡੀ ਦਾ ਘਰ ਵੀ
ਜੋ ਆਪਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ?
ਬੱਚੇ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ
ਤੇ ਮੈਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿਚੋਂ
ਦੂਰਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਸਮਾਚਾਰ ਵਿਚ ਬੋਲ ਰਹੇ
ਕਿਸੇ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਇਹਨਾਂ ਸੱਭ ਦਾ ਜੁਆਬ ਲੱਭਦਾ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਹਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ
ਕਿ ਬਹਾਦਰੀ, ਨਿਡਰਤਾ, ਨਿਰਭੈਤਾ
ਦਲੇਰੀ, ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ,
ਸ਼ਹੀਦ
ਕੌਮ
ਅਣਖ ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਫੈਲਾ ਦਿਆਂ
ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ
ਬ‘ਿਚਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੜ ਕੇ ਝਾਕ ਸਕਾਂ,
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਬੇਬਸ ਧੁੰਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
ਸਹਿਮ ਦੀ ਚਾਦਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਢੱਕ ਲਿਆ ਹੈ
ਟਿਕੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ
ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਤੇ ਅੰਦਰ
ਸਹਿਮ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਹੈ
ਡਰ ਦੀ ਧੁੰਦ ਹੈ
ਸਹਿਮ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਹੈ।
No comments:
Post a Comment