ਧੁਪ ਦੀ ਕਾਤਰ

ਧੁਪ ਦੀ ਕਾਤਰ ਜਹੀ ਸੀ
ਜੋ ਢਲੀ ਸ਼ਾਮ
ਬੱਦਲਾਂ ਤੋਂ ਬਚਦੀ
ਬਨੇਰੇ ਦੇ ਖੂੰਜੇ ਤੇ
ਆਣ ਬੈਠੀ
ਸਲ੍ਹਾਬੇ ਜਿਹੇ ਬਨੇਰੇ
ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਪੈ ਗਈ
ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਉਸ ਖੂੰਜੇ ‘ਤੇ
ਚਿੜੀਆਂ ਚਹਿਕਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ
ਬਨੇਰਾ ਜੋ ਪਹਿਲਾ ਉਦਾਸ ਸੀ
ਹੁਣ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁਕ ਚੁਕ
ਉਸ ਧੁੱਪ ਦੀ ਕਾਤਰ ਨੂੰ
ਵੇਖਦਾ ਹੈ।

ਧੁੱਪ ਦੀ ਕਾਤਰ
ਮੈਂ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਈ
ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਉਸ ਦਾ ਨਿੱਘ ਮਾਣਦਾ ਰਿਹਾ
ਉਸ ਦਾ ਕੋਸੇ ਕੋਸੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ

ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਸੂਰਜ ਪਿਘਲਦਾ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ

ਸੂਰਜ ਕਿਰਨ ਕਿਰਨ ਹੋ ਕੇ
ਦੀਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਗਮਗਾਉਂਦਾ
ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦਾ
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਨੂੰ ਟਿਮਟਿਮਾਉਣ ਲਾਉਂਦਾ
ਮੇਰੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦਾ
ਮੇਰੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦਾ ਜਾਗ ਲਾਉਂਦਾ।

ਮੈਂ ਧੁਪ ਦੀ ਉਸ ਕਾਤਰ ਨੂੰ
ਸੁਨਹਿਰੀ ਫਰੇਮ ਵਿੱਚ ਸਜਾ ਕੇ
ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਕੰਧ ਉਪਰ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਸਾਰਾ ਕਮਰਾ ਨਿੱਘੇ ਚਾਨਣ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।