ਡਾਕਖਾਨਾ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਭਮਰਾ

ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਹੀ ਸੀ
ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂ
ਮੈਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਮੁਖ਼ਾਤਬ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ
ਨਾ ਮੈਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖਿਆ ਹੈ
ਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਵਿੱਚ
ਘਰ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਹੈ
ਪਰ ਡਾਕਖਾਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਡਾਕਖਾਨਾ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਸੀ
ਡਾਕਖਾਨਾ ਮੈਂਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਸੀ
ਡਾਕਖਾਨਾ ਮੈਨੂੰ ਡਾਕ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਸੀ
ਤੇ ਖਤ ਆਉਂਦੇ ਸਨ
ਮੋਹ ਭਿੱਜੇ ਹੋਏ
ਸਿੱਲ੍ਹੇ ਸਿੱਲ੍ਹੇ
ਜਿਹਨਾਂ ਉਪਰ ਡਿੱਗੇ ਅੱਥਰੂਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਸਨ
ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਵੀ
ਜੋ ਅਰਥ ਭਰਪੂਰ ਹੋਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸਨ
ਕਾਗ਼ਜ਼ ਤੇ ਸਿਆਹੀ ਵਿੱਚ ਰੰਗੇ ਉਹ ਸ਼ਬਦ
ਕਈ ਕਈ ਸਾਲ ਮਹਿਕਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ
ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਖ਼ਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਸੱਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ
ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ
ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਪਿਆਰੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ

ਚਾਹੇ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਹੋਵੇ

ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਚੋਂ
ਸਿਰਜਿਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀ
ਉਸ ਵਿੱਚ ਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ

ਮੋਹ ਦੀ

ਮਮਤਾ ਦੀ

ਅੱਥਰੂਆਂ ਦੀ ਗਾਥਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ
ਜਿਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਜਾ ਇਤਿਹਾਸ ਬਣਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ
ਨਾ ਕਦੇ ਕੋਈ ਡਾਕੀਆ ਮੇਰਾ ਬੂਹਾ ਠਕੋਰਦਾ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਚੋਂ ਡਾਕਖਾਨਾ ਗੈਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਇਕ ਨਹੀਂ ਦੋ ਦੋ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਹਨ
ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈਲੋ ਤੋਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ
ਬਾਇ ਤੱਕ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਬ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ

ਘਰ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਹੈ
ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਵੀ
ਪਰ ਇਸ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਚੋਂ ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਗੈਰ ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।