ਗ਼ਜ਼ਲ
ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਭਮਰਾ
ਦਹਿਸ਼ਤ ਇੰਨੀ ਹੈ ਕਿ ਪੰਛੀ ਵੀ ਹੁਣ ਸੁਣਿਆ ਗਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ
ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਉਹ ਦੁਬਕੇ ਹਨ ਹੁਣ ਅੰਬਰ ਤੇ' ਭਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਹੰਝੂ ਵੀ ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਪਰ ਚੋਂਦੇ ਨਹੀਂ
ਹਉਕੇ ਤਾਂ ਉੱਠਦੇ ਨੇ ਐਪਰ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਖਲੋਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਸੁਣ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਸੱਭ ਦੀ ਐਪਰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ
ਕੰਧਾਂ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣੀ ਆਖ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਵੰਡ ਦਿਤਾ ਹੈ ਸੱਭ ਨੇ ਸੱਭ ਨੂੰ ਡੱਬਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਹੈ
ਕੈਦ ਚੋਂ ਮੁਕਤੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ਪਰ ਕੈਦ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਹਰ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਗਰਜ਼ਾਂ ਖਾਤਰ ਮਿੱਟੀ ਬਹੁਤ ਉਡਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਕੌਣ ਕਹੇ ਹੁਣ ਖੋਤੇ ਵਾਂਗੂ ਆਪਾਂ ਬੋਝਾ ਢੋਂਦੇ ਨਹੀ।
ਰੋਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬਹਿ ਰੋ ਲੈ ਆਪੇ ਆਪਣੀ ਢੇਰੀ ਤੇ
ਫੇਰ ਨਾ ਆਖੀਂ ਕਬਰਾਂ ਉੱਤੇ ਲੋਕੀਂ ਏਥੇ ਰੋਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਦੀਪ ਜਗਾਵਣ ਦੇ ਲਈ ਇੱਥੇ ਹਰ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਕਾਹਲਾ ਹੈ
ਰਸਤੇ ਪੂਜਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਰਸਤਾ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।
ਗੀਤ ਬਹਾਰਾਂ ਦੇ ਉੱਗਦੇ ਹਨ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪਰ ਸੂਲੀ ਤੇ
ਬਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਤੱਕਦੇ ਨੇ ਸੱਭ ਐਪਰ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।
No comments:
Post a Comment