ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ

ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਫਿਕਰ ਹੈ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਂਦੀ ਹੋਵੇਗੀ
ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ
ਉਦਾਸ
ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਇਕੱਲੀ
ਢਲਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ
ਸੜੀ ਭੁੱਜੀ
ਪੈਰਾਂ ਸਮੇਟਦੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਣ ਬੈਠੇਗੀ
ਬੜੀ ਦੇਰ ਚੁੱਪ ਬੈਠਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਮੈਨੂੰ ਕਹੇਗੀ
ਚਲ, ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰ
ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਓਟ ਵਿੱਚ
ਸਿਮਟ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਵਾਂ
ਆਪਣੀ ਕਾਲੀ ਸ਼ਾਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ
ਆਪਣੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਰਗੇ ਡਲ੍ਹਕਦੇ ਅੱਥਰੂ ਸਾਂਭਦੀ
ਉਹ ਉੱਠ ਖਲੋਵੇਗੀ
ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ
ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਫਿਰ ਮਿਲਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀ
ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਵਿਦਾ ਲਵੇਗੀ
ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਕਿ ਅੱਜ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਆਖ ਹੀ ਦੇਵਾਂ  
ਕਿ ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਨ ਨਾ ਆਇਆ ਕਰ
ਤੇਰੀ ਇਕੱਲਤਾ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ
ਤੇ ਉਹ ਇਕ ਪਰਛਾਂਵੇਂ ਵਾਂਹ ਛਾਈਂ ਮਾਈਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਉਸ ਦੇ ਅਗੇ ਪਿਛੇ ਸਿਆਹ ਕਾਲਾ ਧੁੰਦਲਕਾ ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ
ਜਿਸ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ
ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ।
ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਗਦਾ ਹਾਂ।